In het beloofde land 🙂

We zijn vroeg vertrokken uit Karlovac. Met handen en voeten afgesproken met de eigenaresse dat we sleutel in de deur laten en voordeur dichttrekken. We hoeven geen grens over, alleen kleine 600 km naar Dubrovnik. Een plaats waar we met vrienden nog een keer stedentripje willen maken, maar nu alvast even willen gaan sfeer proeven. Reis verliep redelijk voorspoedig. Eigenlijk geen vertraging, alleen parkeren was ff lastig maar een mede huurder vertelde dat we naast het huis konden parkeren. Met achteruit inparkeren moet het lukken om er ook weer uit te komen. We konden op het terras wachten op de eigenaar. Klein beetje jammer dat we er pas na een gesprek met een klein beetje lastig verstaanbare man op het terras achter kwamen dat dat de eigenaar was. Maar gezellig geprobeerd te praten over oa Madurodam 😁 We checken in, deze man heeft wel onze paspoorten nodig. Hij laat ons de kamer zien en de badkamer.... Wel eigen badkamer maar alleen te bereiken via de gang. Niet helemaal wat we hadden bedacht bij een eigen badkamer maar toch. Voor 1 nachtje prima. Na het inchecken lopen we richting de oude stad. Daar proeven we een beetje sfeer en drinken een biertje. Gelukkig happy hour, want de originele prijs lag bijna 3 keer hoger dan de prijs in Karlovac.... Maar, vakantie en dorstig weer (de frisdrankprijzen waren ongeveer net zo hoog) We genieten er extra van en verlaten daarna snel de oude stad. Lopen richting strand met boulevard en eten daar wat en daarna terug naar "huis". Slapen, iets langer dan de vorige dagen omdat we maar klein stukje hoeven... Nog geen 200 km. We hebben ondertussen toch soort van ritme gekregen dus ruim voor de wekker wakker. Om kwart over 8 vervolgen we de route om vervolgens in diverse kustplaatsen in de file terecht te komen en er ongeveer een uur over doen om de grens van Kroatië naar Montenegro over te steken. Rond half 12 hebben we een lunchstop op een terras met een view. Uiteindelijk zijn we rond half 4 in de buurt van ons huis.... Na een belletje naar de eigenaar vinden we uiteindelijk de ingang naar ons huis. We hebben een volledige bovenverdieping ter beschikking. Topplek. We kunnen in euro's betalen en daarna lopend naar de supermarkt... Maar de eigenaar neemt ons met de auto mee, superlief. Een pinautomaat was voor de supermarktmedewerkers lastig dus die zoeken we straks wel.....

Wordt vervolgd